End of "someday"

Cichy szept. Lekkie echo odbijające się o dal. Wędruję po obłokach nieba. Słyszę rytm swojego serca. Boję się. Nie chcę. A co jeśli znów tam powrócę? Moje kroki zaczynają się gubić. Wołanie. Krzyk. Znów przepaść. Bariera przeszłości wróciła. A ja znikam.

Cześć.

Jakiś czas temu przeglądałam swojego facebook'a. Czytam stare posty, przeglądam zdjęcia (które usunąć..). I nagle docieram do feralnego roku. Ten, który tak bardzo mnie zmienił. Ten, który wraz z upływem czasu przestał odgrywać tak okropną rolę, ale mimo to, wciąż nie chcę o nim pamiętać. To było dziwne uczucie czytać własne słowa, pisane ... z ogromną niechęcią do samej siebie. Pomyślicie. Jak to możliwe? Też się zastanawiam. Pamiętam doskonale powód. Powód, przez który przestałam się na zawsze uśmiechać. Oczywiście nikt nie wie, co o tym myślałam, myślę teraz i już nigdy nie pomyślę. Tylko jedna osoba poznała tę "historię" z mojej perspektywy. Wtedy nauczyłam się wielu rzeczy. Ale jakim kosztem? Ogromnym i nic nie wartym. Na szczęście tamto piekło dobiegło końca. I mimo, iż dawna Kasia nie wróciła, przyszła nowa (niestety nie lepsza, ale zrehabilitowana i gotowa iść dalej).

"Wspomnienia bolą, jak otwieranie rany."

Linkin Park

Pozdrawiam